Çocukluk ve gençlik yıllarımın geçtiği Bakırköyü’nü dünyanın en güzel yeri olarak bilirdim. Benim için hâlâ öyledir. O yılların, o bahçeli iki katlı evleri; yediveren gülleri, çeşit çeşit meyve ağacı ve özellikle de sakin sokakları.
Hele de yaz gelmeye görsün!
Yazlık sinemaları, haziranda açan gülleri ve de kırmızı gülleri. Tabii ki aşk. Yazın sesi aşkın da sesiydi.
Dışarıda olabilmenin dayanılmaz çekiciliği ve özgürlüğü vardı. Öte yandan çaresiz bir tutuklu sanki:
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta