Yazın sonu Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Yaz çoktan geldi de geçiyor,
Ağustos’dan dönüyor başım
Eylül’e ne kaldı ki şuracıkta
Sararsa da bazı otlar, ağaçlar
Hala yeşil iğne yapraklılar
Sıcak geçen yazdan sonra
Bariz Serinlediğinde havalar
Yüksek dağların başı duman
Dalınmış derin rüyalardan
Bedenler üşümüştür ondan
Gece yorganını arıyor insan…
Kimi uykuda kimi bir kuytuda
Eski geçmiş yazları anıyor
Bunalmaları hep sıcaklardan
Oysa yazın kendisiydi yanan
Yaz yağmuru gibi hemen duran
İnsanlardı nedensiz parlayan
Biraz gürler, gülerlerdi ardından
Ah nerede o eski yazlardaki
Yenen külah külah dondurmalar
Ve Kafaları barışık çocuklar!
Ayakları serin dalgalı suda
Hepsi başka telden çalsa da
Koyu sohbetli derin koylarda
Koyun koyuna sabahladıkları
İnsanları özlüyor o eski yazlar…

Yılmaz BEKTAŞ