Yazın Ortasında Üşüyorum

Mevsim yazdı…
Güneş en tepedeydi belki,
Ama ben,
Hep ayazın içinde yürüdüm
Üşüyerek…

Yüreğimde kopan fırtınalar
Ne liman bıraktı geride
Ne sığınacak bir kıyı.
Savruldum
Durmadan,
Bir rüzgârın keyfi nereye eserse…

Aklımda hâlâ o son bakışın
Ve bitti diyen dudakların
Sanki ömrümün son cümlesiydi o an.

Şimdi gidiyorum…
Adını bile bilmediğim bir boşluğa
Sadece içimde yankılanan bir sessizlikle
Ve senin yokluğunla…

Çünkü bazen, bir mevsimi değil
Bir insanı kaybedince donar insan.

SİLEZYA