DÜNYA FANİ
Bu gün bir dostun ölümüne tanık olduk. Benden iki yaş küçük. Tanışıklığımız dolaylı. Ortak arkadaşlarımızı aradım. Pek üzgün değillerdi. Ben öldüğümde de fazla üzülmeyecekler demek ki.
Kendi ölümümü düşündüm. Emekli olmak istedim hemen, ama bir şey beni tutuyordu hissediyorum. Bu kader mi acaba? Cenaze namazına bile kalamadık, arkadaşlarla yemeğimiz vardı. Hayat bu işte, ölüm de bu. Herkes yalnız ölür bu kesin. Yaptıkları ve yapamadıklarıyla. İyi ve kötü amelleriyle. İyi insandı dedik, herkes tarafından sevilirdi. İbadeti fazla değildi ama dostluk ve insanlık yanı fazlaydı. Amaç da bu değil mi? Din ahlak için. Bütün ibadetler üstün ahlakı yaşamak için. Ben üstün ahlakı tamamlamak için gönderildim buyur mudur mu peygamber?
Her şey ahlaklı bir insan üzerine İslam dininde. Yaratılış gayemiz bu. Yaradılanı sevmek yatandan ötürü. Yetmiş iki millete bir göz ile bakmayan hakikatte asidir. Bir kez gönül kıldın ise bu kıldığın namaz değil.
Evet, namazla da olmaz namazsız da. İmansız hiç olmaz namazsız olur da ahlaken olgun değilsek, hamsak, nobransak, cimriysek tam inanmış sayılmayız. Dedikoducuysak, laf taşıyorsak, insanlar hakkında hep kötü zan besliyorsak gerçek bir mümin değiliz. Hakikatte asiyiz. İbadetlerimizle gurur duyuyorsak, insanların dünyalıklarında gözümüz varsa tüm ibadetlerimiz bir gösterişten ibaret. Kendimizi aldatıyor, nefsimizi tatmin ediyoruz.
Tanıdık dinar bir doktordan naklediyorlar: Size sakallı bir adamla çarşaflı bir kadının kürtaj için geldiklerini ve bunların sayılarının az olmadığını söylesen inanır mısınız? Şaştım, ilk defa duyuyordum bu itirafı. Demek ki görüntü ile gerçek her zaman örtüşmüyor. Dışı yeşil içi kırmızı karpuz misali olanlar az değil toplumumuzda.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta