“Onlar Anadolu-Türkmen ülkesinin bütün belde, şehir ve köylerindedirler. Dünyada gariplerle ilgilenme, yemek yedirme, ihtiyaçları giderme gibi konulara önem vermek bakımından insan soyu içinde benzerleri yoktur. Şu Anadolu denen Bilâd-ı Rûm dünya ülkeleri içinde ne güzel bir memlekettir. Allah bütün ülkelerin güzelliklerini orada toplamıştır. Ahalisi insanların dış görünüş bakımından en güzeli, elbiseleri en temiz, yemekleri en leziz olanı ve çoğu Allah’ın şefkatli yarattığı kimselerdir. Bu sebeple “Bereket Şam’da, şefkat Diyar-ı Rum’dadır.” denilmiştir. “
Bu sözler, ünlü seyyah İbn Battûta’nın “Seyahatmame”sinden... Okununca verilen ilk tepki “Romantik bir abartı” türünde bir cümle olur genellikle. Haklısınızdır: Tüm yaşam enerjisinin yalnızca hayatta kalmak adına tüketildiği, kardeşin kardeşe yabancı olduğu “Zamane” de “Yârin yanağından gayrı her şeyin paylaşıldığı” bir mazinin ne kadar yeri olur ki toplumsal bilinçaltımızda?
Oysa...” Körler görmese de yıldızların varlığı” kadar hakiki, günümüze dek süregelen birçok örnekle dolu “özgeçmişimiz.” Anadolu’da hangi kapıyı çaldınız da bir tas ayran yada bir kap yemek veren olmadı size? Dahası, “Tanrı misafiri” sayılıp hiç yüksünme görmeden baş tacı olursunuz. Üretici güçlerin en etkin türü “Gelenek ve görenek”, hem yakın tarihimizdeki Kurtuluş Destanımızın motor gücü oldu, hem de üretken ve demokratik bir toplum umudumuzun tükenmez kaynağı olmayı olanca parlaklığı ile sürdürmektedir.
İşte, Ahi Evran, Hacı Bektaşi Veli ve Hacı Bayramı Veli’de şahikalaşan adına “Anadolu Aydınlanması” dediğimiz bu gerçeklik, gücünü insanların özlerindeki sevgi ve adalet dolu toplum özlemi ile emeklerine cömert semereler veren “Toprak Düzeni”nden almaktadır. Artık, insanların yüreklerinde yer etmiş sacayağının her biri kendi öyküsünü kulağımıza fısıldayıp durmaktadır, ruhumuzun ayağa kalkması için ihtiyaç duyduğu “Yol türküsü”nü.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta