Yazıkların Kolboyu Şiiri - Seyfi Karaca

Boşu yok bunun
Ev, arsa, porselen takımı, geniş santim duvar dibi ekran
Arada bir gelip giden kontak dokunuşlarıyla
İyyiyim iyi..
Ben iyiyim tepeleşmelerine sinirlerine hakim evler açan
Çıkıyor işte oralardan biir yerden olay ve...
Geleceğini üttürmüş bahisler üzerine
Giydiği kuşandıklarından evvel çöplüğü boylayan
Işıklar dönünce karanlıklı podyuma
Bulmacanın gizlisi noktalarına odaklanan kenara sinmiş
Hort zort dikiz dikizlenmeler
Pusmuş bir utancın
İnsanı günübirlik değiş tokuşlara köleleştiren
Rastgele yalnızlığını
Kime bulaşırsa onun üstüne yükünü yıkan
Aksam
Akış
Ve sürekli kanamalarına 'eyvah dünya yerinden kaçıyor
Yetişelim eyvah..! ' cığı
Kesik biletini yırtar gibi soğuk müziklerin kucağına düşmüş
Atılmış zıpkın doğrusuna zıpır güpür
Emir komutuyla nereye gittiğini bilmeyen adımlar yürüyüşünde
Histen susa afyon koklamış denli beter
Sırılsıklam yere yığılan yağmurlar gibi her yeri teşhir
Bahar güz..istikamet kesin..!
Diz kırışları ve kalça dönüşleri mecburi
Dur diyene duruyor,
Gör diyene bakıyor,
Kıvır diyene daniskasından kıvırtıyor...
Yarıçıplağa üstü süslü kuru azaz ağacı misali
Acı acı
Bazan da gülüyor kendini bulup biran..
Pazar esirleridirler sanki ücretleri ekistradan..
Ha içerdeki camekan
Ha dışardaki
Canlı canlı manken insan

Seyfi Karaca........Temmuz / 10