Döktük…
çoban çeşmesi gibi sevda suyumuzu,
Kır çiçeği sandığımız ne gönüllere.
Kar sandık baharda uçuşan polenleri.
Ya incir,
Ya da ceviz ağacı çıktı,aşkın yangısıyla gölgesine sığındığımız dallar..!
Döndü nevrimiz,rüzgar gülü sevdalarla.
Açtık libas döşeli sevda sarayımızı,
Oturttuk baş köşesine,göçebe gönülleri.
Harcadık kendimizi,nice hercai heveslere.
Kaldık şimdi elimizde,
hüsranlı şiirler,hicranlı bestelerle,
Yazdığımız kâğıtlar kadar sadakatı,
ve ömrü olmayan,
Çoban aldatan ruhlu,
şuh bakışlı vefasız ve hayırsız güzellere
Yazık ettik,
Çok yazık ettik kendimize.
Kayıt Tarihi : 1.1.2025 15:58:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!