Yazı... Şiiri - Abdulkadir Koç

-Bilmiyorum neyi bilmediğimi yada neyi bildiğimi… Düşünüyorum saatlerce günlerce ama hala neden var olduğumu bilmiyorum. Yapmam gerekenleri yapmıyorum. Başım ağrıyor bu boşlukta… Yapayalnız hissediyorum kendimi Belki etrafımda insanlar var ama onların içinde yok oluyorum belki yalnızlığa kendim gittim onunla olmak istedim ama bilmiyorum nerde olmalıyım şu an bu satırları niye yazdığımı bilmiyorum sadece yazıyorum belki de…
- Ağlardım eskiden annem neden ağladığımı sorunca bilmiyorum derdim O inanmazdı bana bir derdim olduğunu düşünürdü bilmiyorum bir derdim var mıydı bilmiyorum niye ağladığımı ama ağlayınca rahatlıyordum ağlayınca yalnızlığımla mutlu oluyordum… Artık ağlayamıyorum anne! ! Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum İnsan öyle bir noktaya gelince yani şey gibi… bir bebek... Sorumluluklardan kaçmak her şeyi ağlayarak anlatmak gibi. Olduğum yer istediğim yer değil ama olduğum yer olmam gereken yer. Bunu değiştiremem!
-Penceremden dışarı bakıyorum çocukların gülerek oynadığını görüyorum ve yine ağlamak istiyorum çünkü ben hiçbir zaman bu kadar içten gülemedim gülmek istiyorum ve gülemediğim için ağlamak ağlayamadığım için başım ağrıyor başım ağrıdığı için ağlıyorum ama ben bunun için ağlamak istemiyorum.
- Ölmek isterdim… Ama bazen korkunca o korkudan kurtulmak için elimden geleni yapardım. Eğer ölmekse kendini korkulara bırakmaktır. Kendimi hiçin ötesinde yokluğun yokluğunda görüyorum. Ben yokum hiç doğmadım hiç büyümedim ve olamadığım şeylerin içinde ölmekten korkuyorum. Bunları kimsenin bilmesine gerek yok çünkü bunları hiç kimse okumasa ve dinlemese de buna ihtiyacım var.
-Beni nerede görmek isterseniz ben oradayım siz rüzgar ben gemiyim ama bu gemi oldukça yıllanmış ve hareket edebileceğini sanmıyorum. Şuna bir bakın her yeri pas tutmuş sanki rüzgar onunla oyun oynuyor bir sağa bir sola döndürüyor hiç bir şey yapamıyor yada yapmak istemiyor ya da ne yapması gerektiğini bilmiyor ağlamak istiyor ve belki de ağlıyordur kim bilir. Kim fark edebilir ki ağladığını? Eğer ağlıyorsa gözyaşlarını alıp uzaklara götüren bir okyanus var etrafında. Gözyaşları bile uzaklaşıyor ondan… Niye ağlasın ki o gemi niye gülsün ki neye kime neden Her şeyin ona ihanet ettiğini düşünüyor ama belki de kendine ihanet ediyor ve bunun farkında değildir Belki kendini kandırıyor kendine gülüyor ve kendini ağlatıyordur ve Belki de kim bilir kimsenin bilmediği bir şey vardır.