Yazdan Kalma Şiiri - Kağan İşçen

her yerinde kaybolurum
“sen” denizinin çirkin albatrosu
ilk defa bizim için unutkanlaşır ölümler
tenin gözü döner halden anlamaz olur
sislenmemek telaşı tutar sabahlarımızı

üstüm başım gözlerini benden ayıramamanla dolardı
yağmuru bırakıp da yerinden kalkamazdın
yeni hüzünler için yeni kentler yaratırdı gülüşün
bilmem bölüşür müydün ıslaksa otlar
sonuna dek günün bitişini ıslaksa otlar
yanıp yakılmadan tadını çıkararak çocuk yazlarımızın

her şeyin nasıl da şiddetli olurdu
uykusuzluğumla verdiğim karşılıklar nafile
ardımda kaç orman bırakırdım allahbilir
senin olduğun yerde hükmü geçmezdi mutsuzluğun
hangi şekilde aşık olursam olayım bunu anlardım
yalanlarım olmazdı bi başlangıcım sonum sonram
ardımda karanlık ormanları susardı
ayrılık uçsuz bucaksız vatanım olurdu

yollar yolculuklar aklıma şaşardı
taşralaşırdı zavallı bir yalnızlık
ağaçların gece sesli hışırtısı
köy üşümesi
aşksa ürpermek
sensizliğin vefası
adını aklıma tutmama

bakarsın çıka gelir serçesiz bir pencere anı
mahşerliğimize
içebilirsin gözlerimin son bakışını
ömrüne adanmış son emaneti
içtikçe azalırsın kendinde
...kalırsın belki benden sonraki
geleceğine göğü sevme tutkumun

ve yarına hor bakan düşlerim
bir kibrit çöpüne fit
yazlarımı fırlatıp attım keder çölüne
kışlarımı yaşıyorum arsızca
kışlarımı
kavak yelleri esen çocukluk özlemimde