Gönül Sürülmüş Eller

Hayal kurmak ne güzel şey.
Yaşamanın yarısı bu çabanın içinde.
Olmayanların oluşunu hissetmeye çalışmak.
Olmayan bir el ellerinde,
Olan bir el olmayan bir saçın arasında
Ve olmayan bir göz gözlerinde...
Sabaha kadar alay et,
Kaçamazsın bu gerçekten.
Hayaller seninle...

Hele olmayan bir bedene sarılmak...
Bir boşluğa sarılıp içindeki ruhu hissettin mi?
Ellerin hiç hissetti mi
Boşluktaki parmak üstü yaşanmışlık çizgilerini?
Ya da yaşanmışlık göz altlarını?
Olmayan bir gözyaşını sildin mi hiç,
Yorgun ama kadife gibi bir tenden süzülen?
Sahi,
Hiç ellerin gezindi mi o bitkin yanaklarda?
Bunlar olmaması gereken hayaller.
Kurma...
Bana hayal kurdum deme...
Bir gün eğer kurduğun hayallerde;
Serçe parmaklarınız yanlışlıkla değerse birbirine,
Ve aynı anda yanlışlıkla olduğunu açıklama telaşına düşerseniz...

O zaman gel seninle muhabbet edelim...

Bakma sana akıl verdiğime.
Ben de senin gibiydim,
Yazarken vazgeçtim...
Ama ne ondan vazgeçtim,
Ne de ellerinden...
Ama o eller zaman istiyor,
Öylesine narin,
Öylesine kırılgan...
Kalbi avucunun içinde bir yârim var,
Pat diye tutulur mu gönül sürülmüş eller?
Yok yere unutulur mu o güzel yeminler?
En güzeli de,
Kestirip atılır mı o sabırsız bekleyişler?

O ellerin hayalini o kadar kurma!
Çünkü seni sevdiği gün,
Hedefin ne elleri ne de gözleri...
Tek hedef;
O gönülde sevildiğinden emin;
Uyumak...
Dinlemek...
Dinlenmek...
Sevmek...
Daha çok sevmek...
Daha çok sevilmek...