Yazarken ANLADIM; ANLARKEN YAZDIM

Yazarken anladım,anlarken yazdım,
Hiç kimse üstüne alınmamakta.
Adını kalbimin üstüne kazdım,
Bu yüzden yüreğim yanılmamakta.

Benlik kabuğunu kırarken kat kat,
Gözümde fer bitti,dizimde tâkat,
Kutlu bir kapıya kul oldum,fakat,
O kapı kolayca çalınmamakta.

Bazen hâr içinde,bazen gül şende,
Bir lâhza boş durmaz “her an bir şen-de”
Gönlüne; aşkının közü düşende,
Kendinden başkası anılmamakta.

Yollar gide gide sona erince,
Gönül benden gitti,gönül verince,
Âlem-i bekâ’dan davet gelince,
Şu fenâ mülkünde kalınmamakta.

Bizi bağlamışsın kader çarkına,
Her işi koymuşsun kendi arkına,
Can gözü vermişsin; farkın farkına,
Gönlümüz hükmüne darılmamakta.

Evvelim,ahirim,zahirim sensin,
Canımda batınsın,batına tensin,
Halk içinde buna ne derse densin,
Tevhit’siz Zâtı’na varılmamakta.

Örtümüz beyazdır,örtümüz kara,
Rengine bürünen düşer mi dara?
Yaralı gönlüme açtığın yara,
Gayri yet eliyle sarılmamakta.