Yazarın Ölümü Şiiri - Umut Can Çeppioğlu

Bir damla gözyaşını bulmuşlar başucunda
Ve cinayetin tek tanığını
Sönmüş bir izmarit...
Komşuları dedi ki
Sigara içmezdi Ümit
Son zamanlar halinde bir gariplik de görmedik...

Ortalarda pek gözükmeyen ortalama bir adamdı
Çoğumuz ölene kadar yaşadığını bile bilmedik...

Voltalar atardı Ümit bir sağa bir sola
Hayat denilen bu avluda
Hapsolup kalmıştı...
Her sokak bir koridor
Her bina bir duvar
Her insan birer parmaklıktı...

Bir kalemin ucuyla tüneller kazdı Ümit
Akşamları oturup yazar, gündüzleri kalkıp yaşardı...

Yaşadığım kadar mı yaşayacağım derlerdi dostları
Yaşadıkları kadar yaşatmamışlardı
Yaşamayı yaşatmak bildi Ümit
Yazdıkça yaşattı
Yaşattıkça yazdı
Özneler dolusu insan
Kelimeler dolusu yaşamlar

Gün geldi yazdığı sayfalar
Ümit’in üzerine kapandı...

Son gülenlerin iyi güldüğü bir dünyada
Sondan birinciydi Ümit
Gözyaşını buldular olay mahalinde
Bir de sönmüş izmarit...