Yazan Ölür Şiiri - Hatem Çetinkaya

Turgut Uyar’ın akşamında kayboldum,
sokaklar ?
Bir Atilla İlhan filmi gibi kararsız, siyah-beyaz...
Bakışların, Özdemir Asaf’ın "Lavinya" ’sından süzülen,
Bir “sen” ve “ben” arasına sıkışmış "kırık bir rakı şişesi".
İçen ölür...

Elimde bir Sait Faik hikâyesi, sonu kayıp,
Her sayfa, bir Didem Madak çiçeği: diken ve tomurcuk.
Sevgilim,
Sen, Cemal Süreya’nın "Üvercinka" ’sında unutulmuş bir dize,
Gecenin koynunda,
Can veren,
Edip’in, "Mendilimde Kan Sesleri"...
Duyan ölür...

Gittin...
Kaldı bir "Birhan Keskin" busesi,
camda buğu...
Bir tel kopar Âşık Veysel’in sazından,
düşer toprağa,
Toprak, Ahmed Arif’in "Hasretinden Prangalar Eskittim" ’le ıslanır...
Son olarak ,
Bir Küçük İskender dizesi:
“Aşk, ölmekle eş anlamlı.”
Yazan ölür ....