Yaza Veda Şiiri - İhsan Kurt

Güneş uzaklara göçürdü sıcaklığını
Gökyüzü çoktan yele verdi berraklığını
Güz yaklaştıkça canlıların can evine
Ağaçlar üzüldü kopan meyveler yerine
Okşayışları terk eden rüzgârların sesi
Sanırsın ki bir doğuş, bir ölüm inlemesi
Hüznü bürüdü yaprakların yapraklığını

Hüznün elbisesini tutamıyor ağaçlar
Bu yüzden sarıya büründü bütün yamaçlar
Bir çekiliş var benine tabiatın koşuş
Gözlenebilmekte yokta yeniden varoluş
Parlaklığını yitiren renkler değil yalnız
Her varlık fark etmede çokluk içinde yalnız
Sonunda hepsi de yalnızlıkları kucaklar

Yaprakların vedalarına parklar da üzgün
Gökyüzü griye çalıyor, bezgin mi bezgin
Capcanlı cıvıltılar hazana el sallamış
Dağ başında bir serçe bir ağaca yaslanmış
Yapraksız ağaçta garip korunak arıyor
Sesini yitirmiş gibi çok ürkek duruyor
İşte karşıda dalını yitiren bir gezgin

Kuşlar bahçeleri birer birer terk etmede
Artık renksizliğe uyum telaşı bitmede
Ufuklardan da çekiliyor konuşan gözler
Ki ufka baksa titreyecek, üşüyecekler
Güneş güne kavuran ayazlarla başlıyor
Günler hızlı geçiyor, geceler yavaşlıyor
Duvardaki takvimden yapraklar da bitmede

Şu dallarda yorulan yaprakların vedası
Şu ıslıklar da kışa haber salma sedası
Yüze vuruşlarda çat çat, sanırsın ki tokat
Nefesleri keser kara yel, bırakmaz takat
Kapılar içe kapanır tavır alışlarda
Ötelerden şimşekler çakar yakarışlarda
Dört bir yanda yeniden dirilişin selası

Onlar da sevmiyordu yaza vedalarını
Rüzgârların ıslıklar çalan sedalarını
Önce özsular çekildi yavaşça dallardan
Dallar ayrılmaya başladı evlatlardan
Hoyratça meyveler koparıldı birer birer
Ağaçlar da hüznün gelinliğini giydiler
Özleyeceklerdi renklerin edalarını

Her ağaç istasyon, her kuş haberci, her yaprak
Yeni kışa hazır, baharlara gebe toprak
Yaz vedalarının belli istasyonları yok
O istasyonlarda konaklayanları pek çok
Bahara hasret başlar, barınak olur dağlar
Çok fena vurur onları güzlerde vedalar
Yine bağrını açar ana toprak, yâr toprak