Yaz mektubu -1- Şiiri - Aslı Durak

anacığım
denizin çağrısında
dingin eşiğinde yazın
şiir izlerini sürmekte kızın
hele biri
getirdi bana çocukluğumdan
senin sevgili sesini
hani
hafifçe sola yatırır başını
gözlerinin ışığını yakar
usulca başlardın:
“senin adını
kol saatimin kayışına tırnağımla kazıdım.”

bu uzun şiirleri nasıl aklında tutardın
çocuk aklımla en çok buna şaşardım

şiir usta işi tabii
ama beni
bulanık aynada
boğulmadan önceki son anında bir adamın
boşlukta dalgalanan eli gibi sarstı
ortak anılarımızın gölgesi

sonra
unutulmaya yüz tutmuş
bir kıyıcıktan babam
“ akşam, yine akşam, yine akşam
göllerde bu dem bir kamış olsam”
babam
o delidolu çılgın adam
eskimiş bir camgüzeli olmuştur yine
pencerenin önünde

şimdi
yaramaz bir kedinin
oynarken düğümlediği
yün yumağıdır aklım

ve anılarım gökkuşağına verir rengini