Yaylalar Şiiri - Serpil Koçar

Dere akar yol boyu, şakır şakır;
İçinde oynaşır küçük küçük balıklar.
Etrafında koca çınarlar, kavaklar;
Kuşlar öter, cıvıl cıvıl; kelebekler uçuşur.
Rengârenk çiçekler, gelincikler açmış etrafa,
Arılar vızıldar çiçekten çiçeğe,
Rüzgâr taşıyor yaylanın ferah kokusunu.

Yol boyunca uzun kavaklar sıralanmış,
Boy vermiş tarlada mısırlar, fasulyeler.
Yol kenarında böğürtlenler kızarmış,
Bostandaki kavun, karpuz tatlı tatlı olgunlaşmış.
Sarı papatyalar, kırmızı gelincikler karışmış,
Bir arada dans eder gibi rüzgârla sallanıyorlar.

Serin akar yayla suları, içmeye doyamazsın;
Ferahlatır içtikçe kana kana.
Ocakta kaynar mısır, yanında ceviz;
Dalından koparılmış domates, biber, patlıcan.
Mis gibi kızartma kokusu sarmış etrafı;
Duman yükseliyor, çocuklar koşuşturuyor,
Küçük ellerinde taze meyve, kahkahalar yankılanıyor.

Çoluk çocuk toplaşırsınız bir araya;
Yer sofrası kurulur, oturursunuz hep beraber.
Dalından yersin taze yemişini, narenciyeni;
Komşularla içersin çayını semaverde.
Anılar birikir, sohbetler uzar;
Akşam olunca herkes yorgun ama mutlu,
Güneş batarken dağlar kızıl bir hüzünle ışıldar.

Cırcır böcekleri ötüşür çam ağaçlarında,
Sanki bir koro kurulmuş, hepsi bir ağızdan söyler.
Gece olunca dalarsın hülyalara, serin serin uyursun;
Sabaha uyanırsın zinde ve dinç, tertemiz havada.
Kuzular otluyor yamaçlarda, keçiler zıplıyor taşların arasında;
Rüzgârın sesiyle karışır kuşların şarkısı,
Ve sen fark edersin, her şeyin bir ahenk içinde olduğunu.

Yaylanın rüzgârı saçlarını okşar,
Gözlerini kapatır, derin bir nefes alırsın;
Bütün dertler, şehir karmaşası bir anda uzaklaşır.
Gözlerini açtığında gökyüzü daha mavi,
Dağlar daha heybetli, çiçekler daha canlı görünür.
Ve kalbin bilir,
Böylesi bir huzuru her yerde bulamazsın.