Yavruma... Şiiri - Necati Şimşek

Sen bilebilir misin yavrum,
Bir annenin hiç bitmeyen sevgisini…
Sen bilebilir misin yavrum,
Bir annenin yavrusunu uzaktan sevmesini…
Biricik yavrum!
Kaç yıl geçti bilmem senden ayrılalı,
Yokluğunu şurama bastırıyorum.
Çok pişmanım inan ki kalbim yaralı,
Hayalini değil, ben seni istiyorum…
Bak yavrum!
Her anne titrer yavrusunun üstüne,
Toz konmasın diye didinir durur,
Ben ise hayalinle geldim bu güne,
Yokluğun ok gibi bağrıma vurur…
Ah yavrum!
Bir serçe düşün ufacık bir kuş,
Yavrusu için mücadele eder kediyle,
Bir arı kovanından çıkınca olur suç,
Yavrusunu gizler yaptığı petekle,
Ya ben yavrum!
Ben bütün bunlardan mahrumum yavrum,
Ancak,
Bazı geceler senin hayalin gelir,
Tıpkı küçükken yaptığın gibi,
“Anneciğim” der, “çok korktum”…
O an düşünürüm derinden,
Öyle bir sararım ki hayalini,
Öyle bir basarım ki bağrıma seni,
İşte o zaman kendimi,
Yavrusunu kanadının altına alan,
Serçeye benzetirim…
Bazen de yavrum,
Doyasıya ağlamak isterim,
İçime biriken özlemleri, kederleri…
Boşaltmak isterim göz yaşlarımla…
Benzesin isterim göz yaşlarım,
Coşkuyla akan ırmaklara…
Çünkü
Yuvamı düşündüğüm an,
Seni göremiyorum içinde…
Bak ne kadar zaman geçti,
Soramaz mıydın beni,
Demir parmaklıklar arasında,
Dört duvar arasında,
Bir gün için de…
Diyemez miydin
Benim bir vefasız annem vardı,
Beni doğurdu dünyaya saldı,
Şimdi gerçi bizi kader ayırdı…
Gidip de bakayım,
Ne yapar, ne eder,
Zavallı anamın kalbine,
Dolmasın keder…
Ama yavrum,
Felek bize öyle oyun etti ki,
Sanki aramıza sıra, sıra dağ girdi…
Sen vefası çıktın,
Bende senden çok…
Belki senin annene olan sevgin,
Nefrete bindi…
Gel yavrum,
Kararan bu kalbime sönmez bir ışık ol,
Gönlüme öyle bir gir ki, her tarafa dol…
Artık yaşım geçmeye başladı,
Korkuyorum seni görmeden,
Sarıverecek diye beni ecel denen kol…
Artık,
Sana bu satırlarımı
Noktalamak istiyorum…
Şunu hiç unutma ki,
Seni çok,
Ama pek çok seviyorum,
Bir tane yavrum…

07.06.1982
Necati ŞİMŞEK
Sağmalcılar/İstanbul