Yavaşlarken Şiiri - İlyas Kaplan

yavaşlarken
razı olmak serin gölgelere
beklemeye
sabretmeye

sessiz olunmalı
dayatılan sınırsız bekleme anlarına katlanmalı
kimsenin alanını ihlal etmemeli
bağımlı ve hatta tutsağım bir yanımla
bir yanımla da anlamını öğreniyorum
insan olmanın

yavaşlamanın manası
kendi varlığına verilen değerle ölçülür
henüz örtülü kalmış
pek çok sırrı var
vefa duygusu sunmaktan
arzu ve heveslerden

yavaşlarken
sevgiyi yaşamak
gönülden sevmek
kalp sesine kulak vermek
şuurun örtüsüyle örtünmek
saatlerin tahakkümünden kurtuldukça
anları
imkanı
idrak etmek

ay batmış
her şey gece haline bürünmüşken
omuz omuza
nefes nefese
bir akıntıya
bir girdaba
rıza göstermek

kısık seslerle
daha doğrusu küçük sesle
aynı sükutla
aynı harflerle
tam bir sessizlik halinde
hiçbir şey duymuyor olmak
cennet bahçesinin toprağına değiyormuş gibi
ve sanki saniyelerin içinde dirilen asırlar
ve dakikaların içinde uzayan saatler varken
yavaşlamak

yavaşlarken
evrenin ta içinden gelen o zikri
duyar gibi
sessizliğin şahitliğinde
geçmişin ve geleceğin bütün tortularını
temizlemek
paklanmak

yavaşlarken
zaman uzuyor
dünyanın en içli sesiyle
dudaklarımdan çıkan kelime terkiplerine
yetişemiyorum
aynı anın içinde
bulutlar akıyor
geceler gündüze dönüşüyor

veya öyle
belki bir rüya sadece
zıtlıklar
benzerlikler
ayrışmalar
tekrar birleşmeler
farklı tekillikleri bir arada tutan
ve ayrı ayrı
hepsi bir sükunun sırrı
hepsi sessizlik

yavaşlarken
en temiz
en safiyane duygular
haddi ve hududu olmayan
büyük bir heyecan seli gibi
akıyor

artık hiçbir şey olağan değil
dünya dönerken
goncadan güle
tohumdan çiçeğe
ezelden
ebede intikal ederken
ve beklerken
ölümü

redfer