Yavaş... Yavaş Şiiri - Mecit Aktürk

Ne kadar hazin, garip; "asla olmaz" dediğim
Buluyor bir yolunu, oluyor yavaş yavaş
Umudu zinde görüp, "kolay solmaz" dediğim
Düşlerim... hayallerim... soluyor yavaş yavaş

Vahdet "insaf" umarken yumruk sıkan bilekten
Tefrika dersi aldık zehirli engerekten
Diller sevgi yerine kin emiyor yürekten
Ağızlar açıldıkça... salıyor yavaş yavaş 

Çatıldıkça öfkeyle kör gözün üstünde kaş
Birlik için çabalar beyhude, boşa uğraş
Lâin mağrur ve mutlu; ne endişe... ne telaş
Mendillere kanlı yaş... doluyor yavaş yavaş 

Şefkati merhameti kine edince feda
Müdavimi çoğaldı, taştı "Kırmızı Oda"
Ar, adap, ahlak, vefa ederken asra veda
Son umut da komada; ölüyor yavaş yavaş

Her sene vardı amma, böyle değildi kışlar
Eller semaya açık, dillerde yakarışlar
Gelir belki diyerek Ebabil adlı kuşlar
Bakışlar uzaklara... dalıyor yavaş yavaş

Çevrilmiş etrafımız, içerde onca alçak
Hilâlimin sırtında hep aynı hain bıçak
Günümü gün etmeyi ben de bilirdim, ancak;
Tehlike kapımızı çalıyor yavaş yavaş