Yatak Sevdalısı Şiiri - Kağan İşçen

kalbim az bana loşluğuyla
karanlığım müzmin
kendinden emin ölüyüm
kezzap yüklüydü damarlarım
seni düşündükçe
alevler geçerdi içimden
alevler içimde üşürdü

temiz bir türkçeyle
sevdim dudağını
süt beyaz haykırdığımsın
güvercinler ve bulutlarla dost
hiçbir imkansızlık yakışmazdı
maviye bu kadar
sensizlikle güzelleşti bu kadar mavi
kimbilir sen...

hiçbir unutmak yanaşmıyor yamacıma
doğru dürüst yakınlığıma sen bile şaşıyorsun
mükemmel sonbaharımı görünce
sararmış kırmızı
kızarmış sarı
sevda tenli günlerin hep benimle oluşuna
arkamızda bir yığın güneş yanığı
yorgunluğu hiç düşünülmeden yaşanmış yazların

geleceksizim
kervansaray kalıntılarıyla dolu
senden sonralarım
çöl yüzlüm
seni görmeyi aramaların mecnunuyum
pembe yürek evli
kapısında adın
kapımı çal diye arıyorum günleri yaşayışını

ben hep geç kalırım
erkenden bile önce olur bitişim
uyuklarken anlamlar
ayaklanır ayrılık
ateşten gömleğini geçirir sırtına

sensizliğimin öyküsünü paylaşıyorum ağaçlarla
ağaç yaprakları koparıyorum takvim yaprakları yerine
mükemmel sonbaharımı görünce
yalınayak üşümeler utanıyor dışımdaki
kulağı kirişte kara haberler
yatak sevdalısı yatalak ölümler
hır gürsüz ayrılıklar
mükemmel son baharımı görünce
mor ve kirli kış sabahları

açık seçik ya da karmakarışık
etli dudakları çürümüş ölüm ıslığı bu
gözlerini kırpıştırırken içli şarkımız
katlanamam ölümün budala sanmasına
yüreğimin yankısını
adını ünlediğim zaman uçurumlaşırsın
esner umutlar
yatağa attığım ölüm
ırzına geçer acının

'bir varmış bir yokmuşlarınızın
önünden geçse yalnızlığım
görmüyorsunuz
bense nerdeyse her sabah çiyinde
onun saçlarının çimlendiğini
göğsümde
yüreğimi dinleyerek anlıyorum
hoş görüyorum bahar sevdalılığının
delişmen unutkanlığını'

gözyaşlarım bensiz gülüşlerini de
anlamaya komşu
sen değil misin ki
her rüzgarın ucunda
elinin tersiyle iten kuşkuyu
ve ben kendime özgü
akşamüstlerine bakışımla
esirim özgürlüğüme ikilemsiz