Almanya da görmüştüm,Yaşlı insanların hayata nasıl sıkı sıkıya bağlı oluşlarını.Varoluşlarının o anını yaşıyorlardı.Bana garip gelmişti.Türkiyede altmış yaşına gelince geri plana çekilip ölümü bekliyen büyüklerimiz geldi aklıma.Sanki hayat bitmiş gibi herşeyi kabullenmişlerdi.
Hep bir mücadeleyle geçmişti yaşantıları ve çocuk büyütüp onları hayata attıktan sonra
Sanki herşey bitmişti onlar için.
Birde yaşlılarımızın makus bir talihi vardı hiç
Bitmeyen.Bu ise"Yalnızlığı yapayalnız yaşamaktı".Günümüzde herkes kendi mücadelesini ayakta kalmak için sürdürürken,bir yandanda bir kenara attıkları
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta