Bir bağırtı koptu yıkılan çınarın ardından.
Yüzyılları aşkın bir tarihti devrilen.
Dedem ve belki de onun dedesi,
Onun serin gölgesinde konaklamışlardı.
Önce yaprakları onu terk etti, savrularak;
Ardından toprak su vermez oldu ihtiyara,
Damarları bir bir kurudu...
Soluyamaz oldu havayı.
Derken günden güne büzüldü
Ve son nefesi çıktı acı bir feryatla...
Bir gece nöbeti esnasında
Karlı Kış mevsiminde...
Kayıt Tarihi : 26.11.2001 10:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!