Yaşlanmayan Anılar Şiiri - Nevzat Dağlı

Sana vurulmuştum kütüphanede,
Gördüğümü anımsarım dün gibi.
Yanına yaklaştım iki senede,
Vardığımı anımsarım dün gibi.

Bindokuzyüzyetmiş, aylardan Ekim,
Ekim soyadındı senin ne tekim.
Kitap sordum sana başladı çekim,
Sorduğumu anımsarım dün gibi.

Adım devrimciydi, gönlüm eylemde,
Aşk sözü geçmezdi bizim söylemde.
Dosta sevdalanmak ayıptı hem de,
Durduğumu anımsarım dün gibi.

Arkadaş yardımı cesaret verdi,
Dost bakışın çekinmeyi giderdi.
O günlerde her an neşeyle derdi,
Kardığımı anımsarım dün gibi.

Çekinerek dokunurdum arada,
Fark edersen utanırdım orada.
Ellerini tuttuğum gün murada,
Erdiğimi anımsarım dün gibi.

Gezerken kısaydı Cebeci yolu,
Ceplerim boş idi, yüreğim dolu.
Kurtuluş Parkı’ndan çaldığım gülü,
Verdiğimi anımsarım dün gibi

Av olmamak için faşist tuzakta,
Bazen dolaşırdık gözden uzakta.
Papazın Bağı’nda, Kayaş’ta parkta,
Yorduğumu anımsarım dün gibi.

‘Sevmek’ sözü duydum ilk kez dilinden,
Sevinçten uçmuştum, öptüm elinden.
Kollarımı tüm gücümle belinden,
Sardığımı anımsarım dün gibi.

Dönem karanlıktı, sorunlar ağır,
Despotlar açmıştı yeni bir çığır.
Yürek seni duyar, kulağım sağır,
Kırdığımı anımsarım dün gibi.

Kıskançlığım perde oldu gözüme,
Kimi zaman gem vurmadım sözüme.
Sonra pişman olup eli dizime,
Vurduğumu anımsarım dün gibi.

Aylar ağır geçti, nişan nikahtı,
Nuran’la değişti Nevzat’ın bahtı.
Emekle örüldü sevenin ahtı,
Ördüğümü anımsarım dün gibi.
* Eşime, 41. evlilik yıl dönümü armağanı.