Yaşlanmak 2 Şiiri - Gülhan Özkara

Her şeyi üzerinden geçtikçe
Siliyor zaman
Elli beş yaşımdan bugün
Geriye bakıyorum da ne var diye
Her şey silinmiş gibi
Çok az şey hatırlıyorum
Biri yazmak üzerine
Öğretmenimiz Şenay Özden
Bizi dışarı çıkardı
Bir şey marifetiyle çizerek
Alfabeyi ve harfleri çatmayı
Test ediyordu
Dışardaki bu ilk denemede
Okumayı söktüm
Hiç kimseyle paylaşmadığım
Çok büyük bir sevinçle
Kendi başıma sevindim
Meğer benim yediğim ekmek
Ölene kadar okumak yazmak
Üzerine olacakmış
Bir de kaysı firiği yerdik
Doymazdık çocukken
Şimdi o tat yok
Kendi fırınımız vardı
Babam güveç yapardı
En sona patlıcanların
Uzun kabuklarını dizerdi üstüne
Parlak yerleri üste gelecek şekilde
Güveci biraz sulardı
Bir de yağlı kağıt koyduktan sonra
Fırına verilirdi
Fırından çıkan güveç
Sıcak ekmeklerle yenilirdi
Sabretmezdi kimse
Beş on adam masaya çöker
Bitirene kadar yerdik
Lokmana eti gelirse daha âlâydı tabii
Artmacı söz konusu olamazdı zaten
Etini yığılı koyardı babam
Gelelim lahmacuna
Eti zırh kıyımı olurdu
İncecik filan değil
Bayağı etli
Hamur kalından ince
İnceden kalın olurdu
İki üç tanesi bir adamı doyururdu
Adana ve Antep’in arası
Bir damak zevki
Herkes mesrur olurdu
Urfa murfa hikaye
Lezzetin en yüksek burçlarından biri
Gaziantep’tir bence
Bir kıyma kebabı yaparlar
Esnaf lokantaları
Lezzetinden ölürsün
Fevkalade bir miktarı
Şişlerine geçirirler
Terbiye edilmiş kıymadan
Kebabın sanat olduğu
Bir yere geldiğini anlarsın
Ey ölümsüz ustalar
Sizlere selam
Unutmadığım bir kare
Daha var aklımda
İlkokul bir veya iki
Naylon ayakkabımın her yeri yırtık
Elime bir bıçak alıp
Bütün yırtıkları kestim
Babama söylemedim
Geriye sağlam kalan
Bir tabani bir de ucu ile
Yani sadece ayaklarımın
Parmak uçları giriyor içine
Okula öyle gittim o gün
Ama ne zorluk çektim anlatamam
Bir yandan gururum
Bir yandan yürümek meşakkati
Ben o zaman isyan etmesini bilmezdim
Küfretmeyi bilmezdim
Sessiz bir tevekkül
İçimi acıtırdı o kadar
2 Eylül 2013