YAŞIYORmuş GİBİ Şiiri - Nevzat Uçar

Yaşanmamış saydığım
Nice kalleş vurgunlar sonrasıydı.
Affetmek büyüklüktür derler ya
Bütün kırgınlıklarımı
Uğradığım bütün haksızlıkları
Unutarak
Af etmişken.
Yalancı ve sahte yüzlülere
Riyakarlıklara ve bencil sevgilere
Kapatmışken tam da yürek kapımı.
Ve..
İkinci otuz yaşıma doğru ilerlerken.
.
İncitilmiş,
Kırılarak örselenmiş yüreğimle
Gözlerindeki büyüye kapıldığım
Bir Kadın sevdim.
.
İnsani değerleri savunarak
Benim Kabem İnsandır düsturu ile
Ezilenlerin yanında
Ezenlere baş kaldıran
Tüm halkların kardeş olduğunu savunan
Haksızlıklar karşısında duyarlı
Anarşist ruhlu
Bir Kadını sevdim.
.
Hak ettiği halde
Sevgisini istediği gibi yaşayamamış
Mühür gözlü bir Kadını sevdim.
Yüreğime kattım yüreğini
Onunla yaralarımı sağalttım
İçimdeki hicranı gördü
Yaralarımdan öptü
Yüreğini sevgisini verdi bana.
Bende..
Şiirlerimde yaşattım onu.
.
Öyle imkansız
Ve.. öylesine zor bir sevdaydı.
Biliyordum
Bitecekti.
Olumsuzlukların yanı sıra
Çaresizlikler
Ve.. geç kalmışlığımız vardı.
En uç noktasında severken sevilirken
Aniden Bitti
Efsane dediğimiz o yüce sevgi
.

O şimdi dört duvar arasında
Ölmeden mezar da
Bense yüreğimde vurduğu hançerle
Kanıyorum.
Yokluğu beni öldürdü de
Yaşıyormuş gibi yapıyorum.

.
A.Nevzat Uçar.
20/Nisan/015. Saat:06:35.
Tuzla-İstanbul.
-