Yaşı tutmayan umutlar Şiiri - İlyas Kaplan

koyu bir maviliğin içinde gözlerim hep uzaklarda
izlerini silebilseydim geriye kalan hatıraların
hangi kıyılarına ve hangi uçurumlarına bıraktığım

tanısı konmamış soğuk kışlardan kaçmak da yalan artık
sokakların ateşiyle yanmaya başlamalı daha da geç olmadan
menekşe kokulu havalarda
saba makamında sabah ezanıyla
duygularımı yoran şehir bana acımasızca
direnmek yaşamak demek direnmek umut demek
sanırım beklentilerim firdevs zamanlarına kalacak

canı çekilmiş yapraklar ayaklarımın ucunda
gözlerimden damlayan bir garip hüzün
topluyorum kimsenin göremediği yalnız bana bırakılan yarınları
yüreğimi yararcasına üzerime düşen temmuz sıcağını
ölümün şahitliğini yaparken ve susarken

bir gün tükenecek fısıltılar bırakılırken kulaktan kulağa
korkuyorum ya dağlar da devrilirse üzerime
zihnimin tavanına bakan canlı cansız yüzler biliyorum
içimdeki mahrem sandığım sessizliği
sığdıramıyorum yer ile gök arasına toprağa suya havaya

kalbimin ellinci meşalesini yaktım
güneşin kızıllığını arkama alarak yürüyorum
tanıdığımı zannettiğim caddelerin ademleri bir de
hilal göründüğünde gecenin maviliğine gülümseyerek
çocukluğumun yaşı tutmadığı umutlardan
eskimiş zamanlar aşına mekanlar kaldı geride

redfer