Yasemin Kurt Şiirleri - Şair Yasemin Kurt

Herkes birşeyler anlatır,
Anlatılanlar çabuk mazi olur kaybolur.
Acılar,neşeler seninle birlikte kaybolur,
Herşey birşeyler anlatır.
Solan yapraklar bile yere düşerken sallanır.
Hazan mevsiminin geldiğini anlatır.

Yine sonbahar rüzgarları eser başımda.,
Ben aynı ağlayan nağmelerde dans ederim.
Yokluğun içinde zehir,seni rakseder,
Seni gözyaşlarımla kağıda çizerim.

Ben bu aşk masalına senelerce önce başladım.

Selamsız sabahlara döndü yaşamım,
Her köşe bire ağıt yakar.
Zalim olan senin sevgin değil,
Sensizlikle dolu olan yıllar.

Baharları sensiz karşılarım uzun zamandan beri,

Sensizim bugün içim acımakta,
Her hayalin peşinde bedenim sanki akmakta,
Ulaşamıyorum senden tarafa,
Geçmek bilmiyor saatler vakitler buralarda.

Akşam bastırdığında benim için gün başlar oldu.

Gecenin yarısına gelmiş umutlar,
Limanda gemi kalkmak için siren çalmakta.
Hangi aşık o gemiye el sallamakta?
Düşündükçe içim bir hoş oluyor,kayboluyorum.

İçmeden sarhoş olur bu aşk meyinde yürekler,

Eskiden yokluğun bana acı verirdi.
Şİmdi varlığında sıkmaya başladı.
Eskiden sensizlik beni yokederdi.
Şimdi sözlerin ve şeklin yorar oldu beni.
Eskiden ölesiye severdim seni.
Şimdi sevmeyi bile unuttum.

Hayatın bilinmeyen yönü beni kahreden tarafıdır.Hep istediğim yarını görebilmek veya hissedebilmekti.Ama Allah bunu yasaklamıştı sanırım.Bazı zaman içimden gelen hislerle yarına cevap bulma yeteneğim olabiliyordu ama efendim izin verdiğinde.Herşeye hükmetme tutkum yoktu ama asiliğim çok şiddetli idi ve başeğmek bana çok zor geliyordu.Her aynaya baktığımda farklı huylar edindiğimi anlıyordum.
Her geçen gün yaşadığım yaşın izlerini bana tek tek sunuyordu.Bazı zaman bundan nefret ediyor ancak fazla üzerinde durmuyordum.Çünkü ben küçük noktalara önem vermezdim.Herşey içimde deşifre olmaya hazır ancak başkaldıramazdı.
Bir kişiyi sevmeyi becerebildim ve silmedim onu her hatasına karşılık.Öyle bir aşktı ki,beni her aldattığında derinden yaralanırken ben ölesiye sevmeyi öğrendim.Defalarca kendi kendime nefret ettiğimi haykırdım ancak kendimi bile inandıramadım.Her inanmadığımı anladığımda ise kendimden nefret ettim.Çaresizliğin şiddetli sancıları arasında,gelgitleri yaşadım.
Bazı zaman yalvardım içimden sevdiğim duy sesimi diye nafile benden yana bakıp gördüğünü görmedim.Ben onun hayatında başka yerde veya başka zaman diliminde yaşıyordum.Hangi kimlikte yaşadığımı bilmiyordum ama yaşıyordum.Ne benle oluyordu nede bensiz.Çıkmazlara girip gerçeğimden saklanıyordu.Oysa ben onun,o benimdi.Başka birinin olamıyacak kadar benimdi.Anlatamadım ona.Anlatmayı denediğim her defasında susturuldum ve gözyaşlarımla sırdaş oldum.
Yastığım gözyaşlarımı silerken,onun benden uzaklaşmasını uzaktan sessiz ancak güçlü çığlıklarla izledim.Başkalarına ettiği sözleri kendim duymak istedim ama haketmiyormuşum gibi davranıp bana acılarını sundu.Ölmek istedim ve ölmeyi beceremedim.Çünkü onu bu şekilde terk edecek gücüm yoktu.Efendim kızar korkusu ile mezarlık yoluna giremedim.
Şimdi rahat mıyım bilmiyorum.Yanımda ama görüntü var.O yine başka ruhlarda.Paylaştığı tek şey sıcaklığı ve kimliği.Ya istediklerim nerde? Bu kadar bencilliği nasıl sevdi? Ben bencilliği yüreğime öğretemedim.Öğretmek için çaba göstermedim.Ben her seferinde karşılıksız sevmeyi öğrendim.Ya o ne yaptı? Sadece kimliği ile yaşamayı...

Soru sorma bana neden diye?
Bilmediğim hayata doğru yürüyorum ben.
Geçeceğim kaç yol var bilmiyorum ama,
Korkmadan yürüyorum ben.

Bitmeyecek sancılarım biliyorum,

Aşk için hüzün mevsimi demişler.
Doğrudur derim.
İnsanı mutluluk ve acı denizinde boğan,
An olup zirvelere çıkaran,
An olup yüreğimizi kasıp kavuran.

Ağaran hava mı yoksa saçlarım mı?
Ağlayan gözlerimde sakladığım mı?
Her batışta göremediğim sevdam mı?
Yoksa sen benim kaybedipte bulamadığım mısın?

Semanın rengini sorsalar cevap veremem.