Ayrılıklar değildir insanları yıkan;
Ne hoş ayrılıklar vardır
Ömrünce unutulmayan,
Seneler sonra bile
Tatlı bir hüzünle hatırlanan,
Dudağın kenarında
BABACIĞIM
Bugün yine sensizdim
Duyamadım sesini,
Sarılamadım nazlı nazlı
Anlatamadım hissettiklerimi...
Yazıyorum sevdiğim,
Anlatıyorum sevdamı doya doya.
Ucu açık ve ucu yanık mısralarla,
Yazarım durmadan sayfa sayfa.
Suskunluklarım dökülür için için,
Kalemim sesim olur her yazdığımda.
Ben sıradan bir adam sevmedim
Sabrıyla yedi cihanı dize getiren
Sevgisiyle olmazı olur eden
Sadakatiyle kendine aşık edip
Beni gönlüne sultan eden
DUA’sıyla BİZİ birbirimize nasip edip
Beni güzel hatırla sevdiğim !
Her halimle beni doya doya yaşa ...
Düşün ki sonbahardım mevsimde !
Sararmış ve solmuştum.
Ağacın dalından kopup süzülen
Mevsimlerden bahar,
Günlerden herhangi bir gündü.
Hastalık havası sarmıştı kenti !
Benim gibi babasız kalmışcasına insanlar da;
Hayata küsmüş,
İçlerinde bir korku,
Ey benim gözü yaşlı kaderim
Ne diye ağlarsın için için
Gönül heyben sevgiyle dolu
Verdikçe çoğalır bilmez misin
Sen oldun bir sıddıka
Bir aşk düşünün ki;
Şiirlerle başlayan
Her harfte her dizede
Kendimi okuya okuya
İlmek ilmek ruhuma dokutan
Bir garip yolcuyum,
Dünya denen şu handa.
Duraklarım da olmadı,
Soluksuz kaldım ne fayda.
Giderim gündüz gece,
Yolun sonunu bilmeden.
Bir şiir okudum
İçinde bir kadın;
Öylesine bir kadın ki
Gözleri aşka gülen
Yüzünde güller açan
Ama yüreğinde bir hüzün
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!