Yasemen Şiiri - Ali Kınık

Yaralı akşamlardan çıkıp gelmiştin
Ben bütün akşamlardan çıkıp gelmiştim
Belki seni böyle bulmamalıydım
Öyle kalmalıydı belki akşamlar
Yitik bir masal gibi
Seni gözlerimde bulmamalıydım
Sonra ellerini tanıyordum, incecik
Sonra kırılgan gözlerini
Susup yüreğime süzülüyordun
Yüreğim diyorum, yüreğim Yasemen

Ben hep kordan güllere tutunurdum, pürtelaş
Ben hep tutunurdum avuçlarımda ateş
Yağmur hiç böyle yağmazdı ellerime
Ellerim diyorum, ellerim Yasemen

Bir bulut düşüyordu düşlerin ortasına
Ben tepeden tırnağa ıslanıyordum
Hiç böyle görmemiştim aşkın iki yüzünü
Seni korkularla sevmek
Seni hesapsızca sevmek
Her şeye rağmen işte seni sevmek
Öncesi ve sonrası
Şimdi bir bulut var yüreğimde gezinen
Şimdi yıldız yıldız gökyüzü yanıyor
Gökyüzü diyorum, gökyüzü Yasemen

İşte böyle kimsesiz her anımda
Yani her anımda
Bir şiir sarıyor üşüyen düşlerimi
Oysa ben seni hiç tanımıyorum
Ömrünün şiirine hiç dokunmadım
Sebebim, hayatın ortasında eğreti duruşundu
Ve ben bir kumar oynadım ikimizin adına
Birimiz kaybettik, mutlaka kaybettik
Şimdi bu dalgalar çarpmıyor mu bağrıma
Bir yerlerde senin adın kanıyor
Kanıyor diyorum, kanıyor Yasemen

Ürkek bakışlarım avuçlarında işte
Türkü dolu kalbim bakışlarında
Seni bile bile seviyorum bilesin
Seni bile bile kaybediyorum
Bilir misin ömrümün sonrası nedir
Sonrası diyorum, sonrası Yasemen

Bir gün rüzgarınla çekip gideceksin
Gideceksin, biliyorum
Vazgeçilebilir dostlar bırakacaksın bu şehirde
Beni terkettiğini bilmeyeceksin
Sonra gözlerimde tutuşacaksın
Gözlerim diyorum, gözlerim Yasemen