Yaşayan Ölen Olur Şiiri - Kasım Kobakçı

Dayanamıyorum dediğin ağlama,
Hastalığını bilmek ve üzülmek,
Babamdan, korkuyorum;
Üzülmemek için ortaya çıkıyor ki;
Hastalığın hakkında bildiğini hepimizden sakladı.

O kadar ağladı ki gittiğine, bilsen,
Koca adam, bir dağa benziyor,
Çalışırken dik durmak,
Boncuktu, gözyaşları boncuktu,
Sakallarından aşağı akıyor.

Bazen anneme gidiyor,
Rahatlatıcı oluyor, bazen ciddi,
Bazen ortamdan kopuyordu.
O titreyen sesiyle ve aniden hatırladığında,
Benimle konuşuyordu, onun adı.

Yaşamadan gidebilir misin? Ah abla!
Hayat her zaman başkalarına mı adanır?
Tam barışacağız dediğimizde,
Nasıl gidiyor abla, nasıl bitiyor?
O hayat kısa.

Çocuklarıma sana doyamadığımı söyledim?
Boğazımda düğümlenen kelimeler,
Konuşamadım abla o an,
Söyleyemedim, hepimiz senden memnun kaldık.
Sesin hala kulaklarımda yankılanıyor.

"Sahibinin kalbinde bir acıdır, acı" derler.
Her doğan ölür; biliyorum ama abla.
Sensiz olmaya alışmak zor, yine de,
Yaşayanlar sevdiklerini kaybettiklerinde,
Yaşayan ölen olur.