Yaşasın Çöpçüler Şiiri - Ergün Karahan

Neden bu kadar umursamaz oldu insanlar
Ellerinde ne varsa etrafa atarlar
Birde yok mu şu tepeden bakmaları
Küçümsenmek gururuma dokunuyor hak etmiyorum bunları
Oysa çok mutluyum helal lokma götürüyorum evdeki bebelere
Çöpçüyüm süpürgemle etrafı dönüştürüyorum çiçekçilere
Yapraklar etrafa saçılıyor hiç sevmiyorum sonbaharı
İnsanlar bile yere az çöp atıyor seviyorum ilkbaharı
Ne sevinçler ne acılar süpürdü şu süpürgem
Bilincindeyim temizlediğim sokak değil ülkem
Ellerimin nasırına bakmayın yüreğim pamuk
Ağlayanla ağlar gözyaşlarım düşer çabuk
Geçen gün bir delikanlı dikkatimi çekti çöp kutusu yanında
Gözyaşları derin iz yapmış akıyordu yanağında
Cüzdanından bir fotoğraf çıkarıp derin bir ah çekti
Yıkılmadı karşıki dağlar ama hüzün tohumlarını yüreğime ekti
Hıçkırarak ağladı uzun uzun bakarken fotoğrafa
Yüreğimi sızlattı bu manzara sızı ağır geldi sol tarafa
Derken delikanlı akıttı gözyaşını toprağa
Attı elindeki fotoğrafı ağır ağır ilerledi öbür sokağa
Hemen gidip fotoğrafı elime aldım
Fotoğraftaki gülümsüyordu ben delikanlıya ağladım
Attım fotoğrafı aldım elime süpürgemi
Gördüklerim bir aşkın yoksa eceli mi
Delikanlının gözyaşlarını fotoğrafla aynı yere koydum
Yine bir aşkı süpürüp gözyaşlarıma doydum
Hor görmeyin duyguları var bazen güler bazen ağlar süpürürler
Kahrolmasın yaşasın çöpçüler...