Bir gün ölüm olsam.
Kendime musallat,
Yaşarken öldürdüklerimiz anısına,
Bugün ölümün koynunda uyusam.
Bir mezar olsam.
Geceden kara toprak,
Ölümün kefeni
Bugün ölen, ben olsam...
Bir sela olsam okunan mimareden.
Teneşir olsam,
Kaynar sularla yıkansam,
Bugün, selama ses olsam...
Senin koynunda ölen olsam.
Ölümsüzlüğün eşiğinde,
Seni isterken,
Koynunda ölüm olsam...
Gün gelirde bir gün,
Ölen ben olursam.
Musalla taşında kaynar suyla,
Kefensiz bir bedenle,
Sela eşliğinde, geceden kara toprakla,
Bir mezar niyetine kendi koynuma,
Birde ölümüm, ben olursam,
Gömün beni yarin koynuna...
Kayıt Tarihi : 22.10.2020 19:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Düşlerden bağımsızlık isteyen yarin bir gün düşvari kentlere göç etmesi ile başlayan kederim; onsuz yerlerde, yalnızlığın kalbinde, onsuz kendi kalbime düşman bir halde yaşayan ruhumla ölümü arzulayan sevdam. İşte her şey bu kadar karmaşık. Elbet bir gün ölüm ve hiç kavuşmama olanağının gerçeğiyle ölen sevdalar ve sen sevgiliii...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!