Yaşarken Öldüm Şiiri - Sadık Güler

Seni severken
kendimi mezara indirdim.
Adını her andığımda
bir parça daha kapattım üstümü.

Günleri sabır diye yuttum,
geceleri kan kustum.
Sen “normal” dedin,
ben içimdeki son insanı gömdüm.

Üç yüz altmış beş gün
kendimden verdim,
altı saatte
yabancı bile sayılmadım.

Sesim sana değmedi,
duvarlar bile benden daha çok yankı aldı.
Sevgi dediğin
bazılarının elinde
yavaş bir infazdır.

Beni terk etmedin;
çoktan yok saydın.
Gitmedin,
üzerimden geçtin.

Ve şunu bil:
İnsan bazen ölmez,
sadece
bir daha uyanmaz.