Yaşarken defnetim Şiiri - Mucize Kartal

Yaşarken Defnettim

Ben kendimi
Yaşarken defnettim,
Kendi ellerimle örttüm üzerimi,
Toprağın sessizliğinde sakladım
Çığlıklarımı.

Bana hâlâ soruyorlar:
“İyi misin?” diye.
Bilseler,
İyi olmanın bile
Bir maske olduğunu,
Her gülüşün ardında
Bin parçaya bölünmüş
Bir kalp saklandığını.

Gözlerim,
Yolunu kaybetmiş bir gecedir,
Ellerim,
Kendi izini bile bulamaz.
Ben yaşarken gömüldüm,
Ama hâlâ yürüyen bir hayalet gibi
Aralarında dolaşıyorum.

İçimde hiç susmayan yangın
Her nefeste küle dönüştürüyor
Bir parçamı.
Ve ben,
Her gün yeniden gömülürken
Hâlâ dimdik duruyorum
Sanki hiçbir şey olmamış gibi.

“İyi misin?”
Evet dersem, inanırlar,
Hayır dersem, anlamazlar.
O yüzden susuyorum.
Çünkü susmak,
Bazen en yüksek çığlıktır.

Söz : Mucize