Yaşardık bebeğim, yaşardık (2)

Ben baktıkça çingenelere
Sevgimiz atıyordu tüm kalpleri kıskandırarak
Onların kokusuyla anlıyorduk yaşamanın vazgeçilmezliğini
Onların çocukları vardı üstü başı pis yırtık
Sen kendine bakardın bir, ben kendime
Gök ve yer arasında ne kadar paktık
anlardık

Yaşadığımız kentte bir yanardağ yoktu
aslında olsa dahi kaçacak bir yerimizde
Sen bana bakardın bir, ben sana
Mırıldanırdı gözlerimiz birbirimize
kaçınılmaz bir tehlikeydik buralara
İnsanlar kendilerine bakarlardı bir
biz kendimize, ama dedim ya
Kaçacak yerleri yoktu

Beraberken unutmazdık en küçük şeyleri
Bir yaşam kazınırdı aklımıza
sabahleyin bir gemi gözükse ufukta
öğleyin bir karınca yuvası bozulsa yanlışlıkla
geceleyin bir çocuk kaybolsa karışıklıkta
Bir ölüm kazınırdı aklımıza
Beslenirdik yaşamın küçük armağanlarıyla
Beslerdik serçelerimizi!

Ölümlerden zevk alınır mı? Biz alırdık
Mevlitlerde dağıtılan tek bir lokum aşkına
aslından biz gerçekte serçeydik
Yüreğimiz ağzımıza en yakın yerde
elimizde olsa küçücük bir solucan sevdasına
Yem olurduk duvar dibinde aç kediye
beslenmez miydi ki yaşam
küçük mucizelerle!

Sen camdan bir tığ alıp gözünü kırpmadan
ışıkları örer dururdun saatlerce tek tek
sonra, çok sonra, işte bu derdin, bu işte
Bu derdin bizim giyineceğimiz
elimde olsa inanmak istemezdim
Bir doğuma şahit olur gibi
yufka bir yüreğe sığınır gibi
azgın dalgalarda boğulur gibi
yaşamak okunurdu gözlerinden
ilmek ilmek...