Yaşanmışlığın Ağırlıkları

Bir nehir gibi aktı hayat;
Geriye dönük bir damla yok.
Yatağında taşlar birikti:
Bazısı geçmişin çivisi,
Bazısı geleceğin pusulası.
Sildim demedim, sildim diyemedim
Yükümü kendi köklerimle taşıdım.

Bulunduğun yeri kendi ellerinle diktiğin bir ağaç bil
Gövdesi seçimlerin, dalları direncin.
Kimse doğduğu toprağı seçemez,
Ama gölgesini nereye düşüreceğini
Yapraklarınla sen belirlersin.

Mutluluk, kedinin kuyruğunda değil,
Ayak izlerinin ucunda durur.
Kovalama, otur
Rüzgârın getirdiği tohum gibi
Kendiliğinden yeşerir
Sabrın kıyısında.

Çekildiysem eğer,
Bir dağın zirvesinden değil,
Kendi kabuğumun altından çekildim.
Taşlarımı kimseye atmadım,
Kendime duvar ördüm
Sesleri susturmak için değil,
Kendi çınlayışımı duymak için.

Ve işte,
Nehir denize ulaştığında,
Taşların üstünde yosunlar birikir.
Kedi, kuyruğunu bıraktığı yerde uyur
Mutluluk,
Dönüp baktığında
Sırtında taşıdığın
Sessiz bir çiçek…