Yaşanmamışlığımla Öldüm!

Sen Benim Asi Yan’ımsın..
Ben Hüzün kokan Kelebek..
Bu Yürekten ilk kovuluşum değil benim..
Cehennemi isterim sıcağında..

Her Doğan Gün Ümidimi yok eden Tarafımsın…
Işık/sızım…
Güneş’in doğacağına inandırsam da kendimi saflığımla,
Olmayacak dedirten düşman yanımsın..

Her gün bir yerini parçalıyorum Şiirlerin..
Kanıyor…
Susan, korkan, ürkek bir çocuk gibi
Okuyorum…

Kendimi her defasında inandırdığım
Yalansın…
Gelmelerini tekrarlasam da
Gitmelerini ezberliyorum..

Şizofren bir istasyon da yazmaya cüret etmişim..
Okumayı becerememiş gibi.. Neyime yetmedi ki
Yine yazma saatimdeyim..
Yazıyorum kırgınlığımı..
Kızgınlığımı tırnak işaretinin içine alıp
Karalıyorum.. Kara Tahta da adın..
Ne kadar karalanabilirse o kadar karalıyorum Seni..
Elim inat ettikçe
Yüreğim aklıyor…
Karalanmıyorsun..

Yaşanılanlar unuttu yaşananı…
Ellerimde korkunç kan lekesi..
Ben öldüğümle kaldım…
Yaşanmamışlığımla Öldüm…

YirmiYedi-Mayıs-2011-18:10