Yaşamın kokuları - Kısa bir öykü

Yaz mevsiminin en sıcak günlerinde., hele öğle saatlerinde yapacak bir işiniz yoksa ve el-ayak çekilmiş koca bir şehrin orta yerindeki bir park içinde yalnızlığınızla sıkıntılı bir köşe kapmaca içindeyseniz.., şehirdeki bütün renklerin., yaşamınızdaki bütün renkler gibi yükselen nem oranı buharlarının arkasına saklanıp kaybolmasının da tanığı oluyorsunuz demektir...
.,
O gün ben böylesi bir tanıklığa gönüllü değil zorunlu olarak yazdırmıştım ismimi... Kendimce ileri sürdüğüm haklı nedenler., haksız bütün nedenlerimi silip-süpürmüş ve uygunsuz adımlarım beni., şehrin bu ıssız ve kişiliksiz., çok ağaçlı ama hiç gölgesiz parkının tam orta yerine bırakıvermişti...
.,
Tahtasının üzerine, şehirde yaşayan bütün genç aşıkların isimlerini kazıdıkları bir bankına banka oturup ayaklarımı uzattım...
Önümde kümelenmiş çitlenmiş çekirdek kabukları üzerine ayak uçlarımla daireler çizmeye çalıştım., olmadı... Dağıttım., daha kolay oldu...
Sonra da başımı kaldırıp., gözlerimi de kısarak yakıcı öğle güneşine bakmaya çalıştım...
Kısık bakışlarım ., gözlerimin içine önce portakal rengi sıcak bir güneş sonra da sanki en soğuk karanlıkları doldurdu...
O karanlıklar damarlarıma yollarını kaybettirmiş olacak ki zaten beslenemeyen yüreğim daha da sıkılmaya., içim alabildiğine daralmaya başladı... Kalp atışlarım yavaşladı ve hatta durma noktasına geldi ya da ben öyle hissettim.. Ve işte portakal rengi güneşle birlikte kısık bakışlarımın arasından içime dolan bu kör karanlık yaşamımdaki., şehirdeki bütün renklerin yanı sıra içimdeki renkleri de silerek yok etmeye ., kaybetmeye başlamıştı...
.,

Biliyordum ki bu an .., ne yaşamaya ve ne de ölmeye dair vereceğim kararın hiçbir anlamı yoktu. Zaten böyle bir karara gerekte yoktu. Nasılsa akşama kalmaz ben de renkler gibi buharlaşıp uçacaktım... Başımı ellerimin arasına aldım., kör bakışlarımı yerdeki kümelenmiş çekirdek kabukları üstüne çevirdim...
.,

İşte tam o an, onun sesini duydum... Önümden geçen daracık asfalt park yolunun aşağısından doğru geliyor ve giderek bana doğru yaklaşıyordu... Saçlarından., derin gözlerinden., kısa ve bol eteğinden., çorapsız beyaz teninden doğru giderek yaklaşıyor ve bana doğru geliyordu...
.,
Başımı kaldırmadım… Ses geldi., geldi ve önümden ağır-ağır geçip gitti... Gitti ama müthiş etkileyici bir kokuyu soluduğum havanın içine bırakarak ve soluduğum anda da başımı döndürerek geçip gitti... Arkasından sessizce izledim ve neredeyse durma noktasına gelmiş kalp atışlarımın birden hızlanmaya başlamasıyla çıkardıkları sesi dinlemeye başladım...
.,

Yaşam sadece renklerden oluşmuyordu ki., sesler vardı ve bir de seslerin kokuları......