Yaşamın Kıyısında Şiiri - Serap Demirtürk

Sarmış sarmalanmış da çilem,
Çıkmış doruklara.
Aramış gönlünce,
Rüzgarının sesini.

Kan mı bürümüş gözlerini hırsın,
Bir kardeleni yok etmenin tutkusu ne...

Kim dokunabilir ki
Akdan ala dönen yüreğe...

Kim susabilir ki
Yok olurken insan, insanlığından...

Hadi,
Git
Savrul dağların doruklarına!
Yerlerde sürünenleri görmesin gözlerin,
İncinmesin yüreğin.

Ak pak olmuş,
Yusuf misali gönlün ağlamasın...
Ağarsın tan vakti gözpınarların artık.
Sus, artık sus be deli fişek yürek!
Dağları ağlattın,
Rüzgarı ağlattın,
Gülleri ağlattın.
Sus!
Kime gerek
Böylesi yürek!

Dokunma ellerime...
Kıvrılmışım yılanlar misali,
Dört büklüm oldu kolum kanadım.

Duy,
Duy da inan artık;
Sonsuzluğa gebeyim!
Yolumu kapama...
Çekil,
Çekil de
Bakayım doruklarından
Ufuklar mı yüce,
Vadideki menekşe mi,
Yüreğin mi?
Çekil!
Gözümü kapatayım,
Yüreğim ne derse
Onu yapayım! ..

Serap Hoca