Yaşamın ilk koşulu Şiiri - Cevat Çeştepe

Çocukluğumuzdan ayrı kaldığımız günlerde
Gökyüzünün aynasını kırdık,
Yıldızları doğurduk.
Karanlıkta mum yaktık
Gölgeler sıralandı peşi sıralarımıza
Hayatı yanlış tanımaya başlamıştık bir kere.

Çıkardık çarıklarımızı, çarlığımızı kurduk.
Umduk ki ne kadar rengi varsa aydınlığın
Yüreklerimizde izi kalacak bir fırça darbesinde.
Üç kulaçlık mesafede her erişilmez olan gibi
Hep köşeli bir yıldız arayarak
Tükettik gençliğimizi.
Doksan dokuzluk kehribar bir olta ile
Tükenen zaman balıklarına av tuttuk
Karşıyaka’da denize karşı.

Ben üşüdükçe üşüyordum,
Sen üstüme geliyordun.
Gece-gündüz demiyor
Ne dediğini anlamaya çalışıyordum.
Sevmek en ağır koşulu idi yaşamın.