Yaşamın Cilvesi Şiiri - Mustafa Üstündağ

Kimsesizliğe yelken açmışım bir bahar akşamında.
Açıldım derinliklere geçer belki diyerek.
Hayat son kozunu oynar en zor anlarımda.
Hiçliğe gidişime ağlarım bir köşeye sinerek.

Yaşamın cilvesi derler bu unutuluşun adına,
Derin derin düşünürüm sesimi duyan var mı ?
Mutluluğun değerini bilirim ben, kalmaz yarına.
Son gülüşüm nispet olsun sebebini bilen var mı?

Ansızın ayrılığın soğuğu değer şakaklarıma,
Kuru bir rüzgar yalnızlığı işledi adeta tenime.
Bir göz oda şahit oldu baksana yaşantıma.
Yapılan her maraz zarar olmakta bedenime.

Dar ağacı olmuş bana okşadığım saçın telleri.
Gökyüzü griye çalmakta hayrola ne bu zemheri?
Duvar gibi suretini kapatmakta bembeyaz elleri.
Yaşantım, hayret verici bilirim bozuyor bazen ezberi.

Sızılarla baş başayım ruhum göçüp gitmiş çoktan.
Bir çöl yalnızlığı gibi efkarım ağır basar yüreğime.
Kader kötülüğü sundu yanımda olanlar hallice dosttan.
Düşmedim lakin tüm dünya yığıldı üzerime.