Yaşamaya Sebep Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Senin benden vazgeçtiğin, benim senden asla vazgeçmeyeceğim bu şehirde,
Hayatın tam orta yerinden infaz ettim kendimi.
Şakaklarımdan kan damladığını hissetmiyordum bile.
Tıpkı ölmüşüm gibi, Ellerim titremiyordu artık.
Korkunun sesini duymuyor, ölümün salıncağını tekmelemiyordum.
Hayatım gözlerimin önünden geçerken
Kolye taktığı için fırça attığım o çocuğa geldi sıra, durup iyice bir süzdü beni.
Senin kolyen dedi, benimkinden daha tehlikeli, ve daha fiyakalı.
Tehlikenin adı ölüm müdür çocuk?
Korktuğum şey, öldürmek miydi kendimi, yoksa ölmek miydi?
Bir çocuğu öldürmüş kadar vebalim vardı boynumda, urgandan başka.
İçimdeki çocuğu kemerle dövmüşüm gibi sızlıyordu vicdanım.
Belki bundandır korkuyorum diye bağırmam, defalarca.
Sen benden vazgeçtikten sonra,
Hiç düşünmeden katlettim kendimi.
Sana gönderdiğim saç telimden başka
Bir mektup bırakmak bile gelmedi aklıma, .
Defalarca kanlanıp, defalarca provasını yapmıştım bu gidişin.
Kabirde bana sorulunca, öyle değil böyle gidilir diyecektim.
Böyle vazgeçilir, ancak böyle sever bir insan bir insanı diyecektim.
Ardımda kalanları da düşünmeyecektim,
Çünkü ardımda beni düşünecek kimse kalmamıştı.
Beni düşünecek herkesi kanlamıştım.
Öyle işte, ben sen yoksun diye, hayatta kalmamıştım.
Sana bunları hissettirecektim, öyle planlamıştım.
Karşımdaki çocuğun kahkahasıyla, utandım.
Bir cinayetten aciz,
Bir sondan muaf,
Tükürememek kendi suratıma,
Böyle bir insan olduğumu anlamıştım.
İnsanlığımdan olduğumu,
Anlamı ve ruhu olan her şeyi seninle aynı kefeye koyduğumu anlamıştım.
Takarken ellerimden küçük, fakat hayatımdan güçlü bir ipi boynuma,
Sanki annem ölmüş gibi ağlamıştım.
Salondaki halıya bile ayakkabılarımla basmış,
Sanki annem görmeyecek gibi, kendimi asmıştım.
Sanki ölmeyecek gibi günahlara bulaşmış,
Sanki bir daha dönmeyecekmiş gibi,
Bir evken sokaklaşmıştım.
Ben sana ev olmak için uğraşmıştım.
Etrafında dört duvar,
Bent bent.
Sana sınırları anlatmıştım.
Hatırla diye kendimden vazgeçerim,
Ben sana, tüm kapılarımı açmıştım.
Ve bir o kadar, tüm veballerin önünü kapatmıştım.
Değer misin, değmez misin bilmem... İçimdeki çocuk şimdi karşımda,
Tüm insanlık gibi,
Yüzüme bakarak kahkahalar atmakta.
Kolyem fazla sıkmıyor fakat,
Tüm insanlık canımı sıkmakta.
Bir sen kadar edemiyor güneş,
Aciz aciz suratıma vurmakta.
Bu ışık bana yetmiyor,
Işığım dediğim her kucak,
Bana seni anlatmakta.
Bir sana, kainat gibi,
Bir sana bu sevgi,
Bir senin için,
Bu kalp sırf geri dönersin diye atmakta....