sen gözleri hüzün renkli bebek...!
dünyaya gelişinle senin ilk,
annenin son nefesi karıştı birbirine...
oysa...
ne umutlar taşıyordu sana dair yüreğinde...
nereden bilirdi ki...!
sana hayat verirken
kendin hayattan gideceğini...
17 yaşın...!
sende 17 şiddetinde debremler yaşatacağını
dünyaya geldiğinde annesiz kaldığını
bilmediğin gibi...
gözlerini açtığın anne baba dediğin,
çok sevdiğin bir evin biriciğiydin...
herşeyden habersiz,
adına üvey denilen,
özün özüydü onlar,
biliyordun hissediyordun...
ama...
sen...
kandırılmış gibiydin,
tüm bildiklerin,
aslında hiç bilmediklerindi...
gözleri hüzün renkli kız...!
işte bu yüzden di asiliğin,
sonradan çakma bir asilikte olsa...
gerçekler can yakardı,
senin canın da çok yandı,
gözleri hüzün renkli kadın...!
hayat hep acı yüzüyle baktı sana,
bir lokma mutluluk verdi,
bin lokma geri istedi,
mücadele vazgeçilmezin di...
bunca kirlenmişlikte,
yinede...
yüreğinde ki o büyümeyen çocuk
tertemiz,hep seninleydi....
gözleri bahar renkli kadın....
şimdi unut tüm geçmişi,
baharı getir yüreğine,
tebessümler yerleşsin yüzüne,
sonra gözlerine,
yaşamanın tam vakti...
Kayıt Tarihi : 14.10.2011 18:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirin hikayesi ta kendisi.... Can arkadaşım Sabriye Babaoğluna ithaftır... gözleri bahar renkli arkadaşım hep gülmen dileğiyle,o güzel yüreğinden öpüyorum seni....
Severek okudum. Kutlarım. (Tam Puan + Ant.)
Sevgiyle, esen ve esinlerle kalınız hep...
Nafi ÇELİK
TÜM YORUMLAR (24)