Yaşamak Üzerine Bir Sohbet

Kanıyoruz azizim
her yanımız yara bere
kan gövdeyi götürür
kara bir is kuşatır etrafımızı.
bedenimiz bölük pörçük
etlerimiz dağılır yollara.

Kanıyoruz azizim, kanıyoruz
ne zaman dokunsan bir yanımıza
kudurur acılarımız.

Kan gövdeyi götürür
ölümün saati yok artık
her an bir ölüm gibi
ve işin kötüsü
herkes bekler gibi sonunu
susuyor ölümüne.

Ayrılığa mı, hasrete mi alışmak daha zordur
yoksa her an ölmeye mi?
herkes şikayetçi bir şeylerden;
ama neden bilinmez
kimse koymak istemez elini taşın altına...

Halbuki kaybedeceğimiz neyimiz kaldı ki geriye?
zincirlerimizden ve canlarımızdan başka!

Herkesin bir acelesi var azizim;
ama yaşamak için değil sanki.
Yaşamayı erteliyoruz hep biraz daha...
Ben bıkmışken her an biraz daha ölmekten,
biz usanmışken her bir tabutun ardında yürümekten,
onlar erteliyor hep yaşamayı;
ve bekliyorlar...
Artık ne zaman patlayacağı bilinmeyen,
canlı, cansız tüm bombaları
yaşamlarımıza karşı kurulan pusuya
her an bile bile düşmeyi
ölüme kurulan saati bekliyorlar;
ve susuyorlar ölümüne...

Doğrusu ürküyorum şu boğucu sessizlikten
herkeslerde beliren şu boş bakışlardan...
Herkesin mazereti var,
ama yaşamak için değil sanki.

Bilirim azizim, bilirim,
bu devran hep böyle sürmez.
Ne olursa olsun,
elbet değişecek her şey sonunda,
bizden yana;
iyilikten, güzellikten,
umuttan
ve yaşamdan yana...
İnanıyorum azizim,
bir gün soframıza konan şu ölümü de yeneceğiz,
yaşayacağız bir gülüş dolusu.

02.07.2016