Yaşamak Dediğimiz Savaşım

Savaşı bir kez daha başlatsak yüreğimizde, bir kez daha
Sonra yüreğimiz yayılıverse tüm yitik coğrafyalara
Benim dipçiklerle yarası akılıp fincanlarla kanı içilen
yitik coğrafyalarıma

Bizim yaşamak dediğimiz savaşım
Züleyha’nın Yusuf sevdası gibi bir şeydir aslında
İşte ölüyoruz öpüp alnımıza koyduğumuz
Sevdanın her anında
Yüreklerimize sürdüğümüz sevdalar
Namludan boşalan ölümüne özgürlükler.
Suyu ve ekmeğidir yaşamanın

Kaç kez sus pus oldum
Seni haykırasım varken
Kaç kez toprağa çakılıp kaldım
Uçurumlarda uçasım varken
Bu günlerde zulüm gecelerinden
Ve İşkence seanslarında da konuklarım oluyor
Zamanın neresindeyim ben
Neyin kıyısındayım
Bu nehir duygularımı alıp nereye akıyor.
Nereye akıyor benim kanımla kan kırmızısı olan bu nehir
Yaşamın savaşla kıyısı nerde bitiyor bilmiyorum
Hep böyle sürüp gidecek mi mermilerin hakimiyeti
Yaşama gömülüp kalacak mı serseri mayınlar
Ve kalplerimize gömülüp kalacak mı sevgiler
Şimdi savaş mı benim içimde
Yoksa ben mi savaşın kıyısındayım bilmiyorum
Seni resmediyorum yüreğimim duvarlarına çocuğum.

Savaşı bir kez daha başlatsak yüreğimizde bir kez daha
Sonra yüreğimiz yayılıverse tüm insan coğrafyalarına

Bir deli fişeği bir çiçeğe yeğlemek
Sevgi yerine nefretin soğuk yüzünü düşlemek
İşte budur savaş denilen şey
Şimdi kim taşıyor yaşamın akıl almaz yükünü
Şimdi çocukların gözünde ölmüş müdür bahar
Şimdi gözyaşlarıyla tuzlanmış mıdır nehir
Şimdi yaşamın bütün yolları buzlanmış mıdır

İşte şimdi gül görevli silahlar lazım
Zalimlerin saltanatını yıkacak ahlar lazım
Yaşamı bahara dönüştürecek düşler lazım
Taş kalplerden yankılanıp göğü ağlatacak vahlar lazım