Yaşamak Şiiri - Ferah Yılmaz

Ben hep kuşları kıskanmışımdır
Kanatlarında umut,
Gagalarında sevinç çığlıkları
Yükseklerde dolaşıp durmalarını
Binlerce ağaç içerisinde
Konacak dal bulmalarını

Ben hep Denizleri kıskanmışımdır,
Enginliğini ve derinliğini.
Aniden haşinleşip çılgınca
Öfkeyle şahlanıp
Bir anda durulmasıyla
Geniş kumsallara sahiplenişini,
Yüreğinde taşıdığı yeşil yosunlarını
Kayalıklara çarpan tokadına inat
Mesken olduğu yakamozları.

Ben hep ağaçları kıskanmışımdır
Toprağa, pençe misali kök salmasını,
Kucak açmasını gökyüzüne
Gölge olup İnsanlığa
Yaşama can katmasını,
Her bir dalı renk cümbüşü
Bir iken çoğalıp
Bin olmasını
Kağıt, kalem olup meram anlatmasını

Ben hep çiçekleri kıskanmışımdır
Halı misali serilip kırlara
Rüzgarın ahenginde,
Raksedişine bakışımdır hayran hayran
Yeşili, sarısı, moru, alıyla
Anamın oyalı yazması gibi
Gücünü aldığı toprağa örtülüşünü.

Ben hep dağları kıskanmışımdır
Tüm heybetiyle dikilmiştir karşıma
Bazen aşılmaz engel olmuş,
Bazen sığınacak bir kucak
Bazen destan olmuştur büyük aşklarla
Bağrına almıştır kurtla kuzuyu
Sarplığı çaresizlik olmuşken,
Bazen ümit olmuştur ardına sakladığıyla

Ben hep gökkuşağını kıskanmışımdır.
Hep bahar yağmuru sonrası çıkan,
Küçücük damlasında,
Gün ışığını saklayan.
Sarmalayıp sıkıca tüm evreni,
İncecik bedenine sığdırışını yedi rengini.
Sonsuz bir uçurtma misali
Umut olup, yumak misali dolanan,
Ancak, İpi elimizde olmayan

Ben hep Işığı kıskanmışımdır,
Korkulu gecenin ardından gelen.
Karanlığı ürküten,
Yol gösteren bir kıvılcım misali,
Güneşten kopup dünyayı aydınlatışını.
Yaşama ilham kaynağı,
Hastaya şifa, Mahkuma Umut oluşunu

Evet, ben bir, insanım!
Kuş kadar özgür,
Ağaç kadar köklü,
Deniz kadar engin,
Dağ kadar yüceyim.
Gök kuşağı saçlarım
Çiçekler tacım.
Umut bende;
Işık gözlerimdeki kıvılcım.
Yüreğim toprak ana,.
Sevgiyle kucak açıyorum.
Kıskanıyorum dediğim bu güzellikleri,
Zaten benliğimde yaşıyorum…

Dağarcık - İzmit 17.12.05 / 01.00

27 MAYIS 2007 tarihinde www.edebiyatdefteri.com sitesinde ÖZEL SEÇKİ almıştır.