Yaşamak Şiiri - Mehmet Şerif Yüce 2

Yaşamaktan vazgeçtiğin andır, aslında en çok yaşaman gereken vakit.
Düşün ki;
Geceyle gündüzün sessiz geçişine en yakın olduğu anındaki, gökyüzünün o uçsuz bucaksız karanlık isliğini...
Düşün ki;
Bir nar tanesinin olgunlaşmaya en yakın zamanında, acıtan ekşisini.
Sonra;
Yağmur öncesi çekilmez sıcağı ve nemi, toprağın çatlayan yüzünü.
Fırtına öncesi sessizliği düşün mesela.
Yada;
Mükemmel bir eseri, yaratmaya başlamadan önceki öz güvensizliği...

Unutma ki;
Sende ki karanlığın, kiprit çöpünün bir mum ipliği ile sevişmesinde biteceğini.
En ekşi narın bile ekşisinin, şeker ürettiğini.
Yeter ki, dalda 'düşmeden' dursun bi.
Unutma ki;
Sende ki kuraklığın, şimşeklerin arkasına gizlenen bir yağmurla, dineceğini.
Fırtına öncesi sessizliğine bürün sen,
Sabırla ve azimle.
Sakın unutma!..
En iyi şiirleri, dibe vuranların, kendini bırakmışların, yazabileceğini...
Sezen'in de dediği gibi;
Acıdan geçmeyen şarkıların eksikliğini,
Acıyı, eksik etme kendinden
Düşün ki, acısızlıkta mutluluğun kaç kuruş edeceğini...

Ve önemlisi!..
Asla unutma;
Bir insanin çaldığı yaşama sevincinin, başka bir insanın gülüşünde, şölene döneceğini...
Madem ki;
Bir insandı bunca umutsuzluğa sebep,
Başka bir insanla gelecek umuda inanmamak ne hacet be keramet...
Mehmet Şerif Yüce