Yaşama Tutunmak Şiiri - Hulya Oyman

Tunç bir kaya gibi
tutunmuşum yaşama;
köklerim çok, çok derinlerde
söküp atamazlar çabalasalar da..

Her iki yanımdan azgın dalgalar
alt üst ederken ortalığı,
yalnızca seyrediyorum
bu çılgın doğayı
Bazen üstümü kaplıyor
Çakıl taşları, kumlar, yosunlar
Çarpıp, acıtıyor, yaralıyor,
Ama olsun, hic bir şey, söküp atamıyor
Şaşırıp, geri çekiliyor dalgalar…
Sonra,
Sonra
Aniden kapkara bulutlar yok oluyor
Sihirli bir sopa arıyorum, göremiyor gözlerim
ve alaycı bir güneş, kavuruyor her yanımı.
Olsun diyorum,
nelere dayandım,
sana mı dayanamıyacağım
Isıt, beni, kavur sıcağınla,
güçlenirim, korkma, hic bir şey olmaz bana
Öyle bir tutunmuşum ki yaşama,
salmışım köklerimi dört bir yana, çok aşağılara..

18 Subat 2008