Yaşama sanatı Şiiri - Raziye Sayaslan

Bir pamuk ipliğine bağlıdır yaşamak
En küçük zaafta yenik düşer ya insan hayata,
Hep ayaklanacağı bir güç bulur, umut bulur,
Sönüp giden bir mumda yalnız ateşi görür.
Bazen bir an gelir de neşesini yitirir,
Cansız bir kelimede bulur dışlanmışlığının,
En somut ve bariz örneğini.
Bir söz yaratır en kırıcı hislerin acısını
Değer vermediği bir eşyada aradıklarını,
Ansızın buluverir, içindeki dikenleri.
Bir çiçek kokusunda bulur mutluluğun tarifini
Sıcacık, demli bir çayda sevinir huzursuzluğuna
İyi ki, diye bir cümle kurar kendi içinde
Ne de güzel şey yaşamak.
Aradığımın hepsi burada hazır ve nazır,
Üzülüp darılmaya bir sebep yok,
Ve küsce yaşamaya da.
Mühim olan da bu değil midir zaten,
Her güne yeni bir ümitle uyanmak,
Yaşamanın her anından bir pay almak.
Aldığım her nefese şükredeyim artık, madem,
Bir daha bunalmayacaksam ikilemlerde,
Nefessiz kalmak gibi çünkü yaşamamak.
Öyle böyle değil, somut değil, tamamen kuruntulu
Dört koldan şüpheci, telaşlı, karamsarlı.
Gri bulutlar içinde başka bir renk aramaya benzer,
Teşekkürü borç bilmemiş insanın yaşaması.
Daima karanlıkta acılarla boğuşmaktan muzdarip,
Dertleri kendine yük etmekten sadece olduğu,
Mutsuz ve acı bir garip.
Cehennem kadar dar dünyada kırmızıdan
Nefret etmek gibi,
Ümitleri ebediyen söndürmek gibi,
Gökkuşağında siyahın olmayışından şikayet etmek gibi.
Yaşamak bir nebze bağlanmak şu sonlu dünyada,
Korkusunu yenen bir insan kadar vakur,
Ve kendinden daima emin.