Yaşama Hevesi Şiiri - Cahit Can

Yine şafak söktü, hayat başladı
Hâlâ damağımda gündüzün tadı.

Halbuki ben güne daha doymadan,
Ne de erken akşam olmuştu zaman.

Ruha ışık, ümit ümit yayıldı
O ümitle gönlüm zevkten bayıldı.

Kör karanlıklarda uykumu boğdum
Doğan güneş ile yeniden doğdum.

Yaprakla titredim, çiçekle açtım
Rüzgârlar yoldaşım, bulutlar atım.

Yer, deniz ve sema… Âlem rengârenk
Yaradan’ın bahşı bu güzel ahenk.

Kuşun uçuşu, akan suyun sesi
Bütün bunlar bir hayat emaresi.

Günle, cümle cana hep can geliyor
Şu akşamlar bana hicran geliyor.

Yine gün bitiyor, vakit daraldı,
Güneş gitti akşam ufkuna vardı.

Şu günlerin boyu saatten kısa,
Ne olur bir gün de akşam olmasa!..
KIR ÇİÇEĞİ/1998